MUSlC FOR A WHILE
Het drinken maakt me doof.
Ik draai de
knoppen harder,
ik zet de duivels op een
hoger spoor,
omdat alleen bij dieper zwijgen
ik de
adem tussen twee
verloren lettergrepen hoor.
Alles gaat luider ruisen met de tijd:
bloed, wervels in de hals, zelfs
adem gaat
met meer misbaar gepaard.
Alleen het drinken zelf wordt stiller.
Je drinkt de afgrond van verloren avonden
en ziet de regels op het blad.
Je ziet, steeds meer, verborgen lijnen
op de achtergrond van kleine woordwoestijnen.
Je hebt ascetisch broodkruim in de mond.
Maar je verdorven lichaam is heilige
grond
waarin de stilte van verzwegen
gist gaat stijgen tot een dagelijkse
dood
de rituelen van het zwijgen volgt.
Drinken maakt nieuwsgierigen bij voorkeur
doof, zij die gespannen luisteren
naar elke
kleine gisting aan de binnenkant.
Wees morsig in zo'n ogenblik:
elke cantate
toont een ander ik,
je draait de knoppen
tot je buurman hikt.
Kamer en oceaan kunnen dan in een regel staan,
de schelp blijft nooit ver bij je oor vandaan.
Stefaan Hertmans